Politics at Work Place

Politics στον εργασιακό χώρο :) Στους δέκα που θα ερωτηθούν οι εννέα θα ασκήσουν αρνητική κριτική και ο ένας που απομένει δεν θα εκφραστεί ανοικτά. Στην ουσία το σύνολο κρίνει αρνητικά την ύπαρξη politics και όσους εμπλέκονται στο παιχνίδι αυτό , είτε εκφράζονται είτε όχι.

Αυτό που βέβαια συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι το σύνολο όσων εκφράζονται αρνητικά έχουν άμεση εμπλοκή σε politics είτε με τον έναν τρόπο είτε με το άλλον. Ωστόσο εκφράζονται αρνητικά καθώς θεωρούν εαυτόν εκτός παιχνιδιών τέτοιου είδους ή απλά γιατί δεν θέλουν να το παραδεχτούν!!

Πριν εξετάσουμε το με ποιους τρόπους εμπλέκονται όλοι σε παιχνίδια πολιτικής ας δούμε τι είναι τα politics  στον εργασιακό χώρο. Απλά, χωρίς να εστιάσουμε και εμβαθύνουμε σε ορισμούς.

Politics λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι προσπάθειες που καταβάλλουν τα μέλη ενός οικονομικού οργανισμού προκειμένου να προάγουν ιδία, προσωπικά, συμφέροντα ή και τα συμφέροντα μίας ομάδας. Βέβαια, στην ομάδα αυτή, τα συμφέροντα του ατόμου που ασκεί politics  στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ισχυρά.

Περιλαμβάνει το χτίσιμο ιδιαίτερων δεσμών με άλλα άτομα του οργανισμού που φαινομενικά  έχουν μεταξύ τους κοινά συμφέροντα.  Το χτίσιμο σχέσεων ή αλλιώς networking  είναι απαραίτητο για την υλοποίηση ισχυρών παιγνίων τέτοιου είδους.

Το Networking  είναι το ένα κομμάτι λοιπόν. Το δεύτερο και επίσης σημαντικό είναι η γλώσσα. Ναι καλά διαβάσατε. Η γλώσσα. Και μη σας πάει το μυαλό απαραίτητα σε μία λειτουργία που είναι συνυφασμένη με τη γλώσσα.  Δεν αναφέρομαι σε αυτή τη λειτουργία, αν και αποτελεί μέρος των politics.  Αναφέρομαι στην προσεκτική έκφραση των απόψεων. Εδώ, στο παιχνίδι των politics, ισχύει ο κανόνας της γαλλικής σχολής, δεν έχει σημασία τι θα πεις, αλλά πως θα το πεις! Πολύ σημαντικό!! Ο καλός Politician, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία,  δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκφράσει ανοικτά την άποψή του. Και αν είναι πολύ καλός δεν θα την εκφράσει ανοικτά ούτε στον στενό του κύκλο. Πάντοτε θα σκέφτεται τον τρόπο που θα εκφράσει το οτιδήποτε. Και με τον καιρό ο καλά εκπαιδευμένος, αυτός που το έχει, θα αποκτήσει και την ανάλογη γλώσσα του σώματος. Θα "ντύνει" τα λεγόμενα του με τον μανδύα της εξωλεκτικής επικοινωνίας με σκοπό να γίνει για τους άλλους εξαιρετικά δύσκολη η διάκριση μεταξύ  αλήθειας και politics. 

Τρίτο χαρακτηριστικό αποτελεί η κολακεία. Δεν νομίζω ότι απαιτείται ιδιαίτερη ανάπτυξη στο χαρακτηριστικό αυτό!!! Όλοι έχουμε εμπλακεί είτε ως πομποί είτε ως δέκτες :) και όχι απαραίτητα μόνο στον επαγγελματικό χώρο αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.

Τέταρτο χαρακτηριστικό αποτελεί η ίντριγκα. Αν ιεραρχήσουμε τα χαρακτηριστικά με γνώμονα το βαθμό επίδρασης στην ψυχολογία τότε το χαρακτηριστικό αυτό στέφεται νικητής! Με τον καιρό η πολιτική γίνεται τρόπος ζωής και η ίντριγκα, όποιας μορφής, αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Δυστυχώς το χαρακτηριστικό αυτό έχει και τη μεγαλύτερη επίδραση στην ψυχολογία.  Τη θέση του παίρνει σταδιακά η συνωμοσιολογία, η έλλειψη εμπιστοσύνης κλπ με αποτέλεσμα, όπως θα αναφέρω παρακάτω, να σημειώνονται απώλειες όχι μόνο στην ψυχική ισορροπία των politicians αλλά και απώλειες για τον οικονομικό οργανισμό.

Ας επανέλθουμε τώρα στους τρόπους που ασκείται το politics. Κατά την προσωπική μου άποψη υπάρχουν δυο κατηγορίες politicians.  Οι ενεργοί και οι παθητικοί. Τι εννοώ με τους όρους αυτούς; Ας το αναλύσουμε:

Ενεργούς Politicians καλώ τα μέλη εκείνα του οργανισμού που συνειδητοποιημένα επιδίδονται στο άθλημα των politics. Δημιουργούν ή εντάσσουν τον εαυτό τους σε ομάδες με αποκλειστικό σκοπό την προαγωγή των συμφερόντων τους.  Συνήθως οι ενεργοί politicians είναι και αυτοί που φαίνονται. Πως; Από τον τρόπο που κινούνται μέσα στο εργασιακό περιβάλλον, τον τρόπο που εκφράζονται, τα μέλη του οργανισμού με τα οποία συνομιλούν. Γενικά είναι εύκολο να τους εντοπίσει κανείς.

Παθητικούς Politicians τώρα, καλώ εκείνα τα μέλη του οργανισμού που επιδίδονται στο παιχνίδι χωρίς να έχουν συγκεκριμένο σκοπό. Το  networking που αναπτύσσουν είναι ανίσχυρο, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να τους αποδώσει κάτι και περιορίζονται  στο gossip.  Ναι καλά διαβάσατε! Gossip!! Οι παθητικοί Politicians λοιπόν είναι αυτοί που από μακριά κρίνουν συνεχώς και αδιαλείπτως τα πάντα και κυρίως τους ενεργούς Politicians. Την δεύτερη ομάδα,  τους παθητικούς Politicians, αδυνατώ να τους αποδεχτώ. Και αδυνατώ γιατί το Gossip γενικά δεν είναι μία λειτουργία που μπορώ εύκολα να αποδεχτώ αφενός αφετέρου μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει. Ένα από τα κυριότερα είναι αυτό της δημιουργίας αρνητικού κλίματος μέσα σε έναν οργανισμό.

Το αστείο του πράγματος σε ό,τι αφορά στους παθητικούς Politicians  ξέρετε ποιο είναι; Χμμ! οι ίδιοι πιστεύουν ότι δεν ασκούν πολιτική ούτε εμπλέκονται σε παιχνίδια πολιτικής. Απατώνται οικτρά! Όχι μόνο εμπλέκονται, όχι μόνο επιδίδονται αλλά ασκούν το χειρότερο παιχνίδι πολιτικής που υπάρχει στον εργασιακό χώρο. Ένα παιχνίδι πολιτικής χωρίς σκοπό το οποίο έχει μόνο ένα χαρακτηριστικό. Το  Gossip. Κρίνουν ανοικτά, μεταξύ των μελών της ομάδας των παθητικών βέβαια, τους ενεργούς Politicians αλλά είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν πρέπει να έρθουν σε επαφή με τα μέλη της ομάδας των ενεργών. Προσέχουν ιδιαίτερα την έκφραση των απόψεων τους, δεν επιθυμούν να γίνουν δυσάρεστοι και βέβαια είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικοί!!!

Αν λοιπόν δεν ασκούν πολιτική τότε τι; προφανώς απατώνται οικτρά!

Υπάρχουν όρια στην άσκηση παιχνιδιών πολιτικής. Ποια είναι αυτά; όταν η πολιτική γίνει αυτοσκοπός τότε αρχίζει να χάνει το νόημα της. Αρχίζει η ζυγαριά να γέρνει εις βάρος της παραγωγικότητας. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν οικονομικό οργανισμό. Φανταστείτε έναν οικονομικό οργανισμό που τα μέλη του επιδίδονται διαρκώς στην άσκηση πολιτικής. Κανείς δεν συγκρούεται, κανείς δεν εκφράζει διαφορετική άποψη, όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και βέβαια το gossip πάει και έρχεται. Αυτό όμως που μένει στάσιμο με τάση προς εξαφάνιση είναι η παραγωγικότητα. Πως μπορεί κανείς να αναμένει αύξηση της παραγωγικότητας (η οποία έχει 2 συντελεστές, την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα) κάτω από αυτές τις συνθήκες; απλά δεν μπορεί!! ο οργανισμός θα αρχίσει να παρουσιάζει έλλειμμα παραγωγικότητας, καινοτομίας....... με ένα και μόνο αποτέλεσμα: την σταδιακή αλλά με μαθηματική ακρίβεια απώλεια εσόδων, φήμης κλπ. Και σίγουρα ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν είναι το ζητούμενο!

Σκοπός αυτού του post δεν είναι να κρίνει ή να κατακρίνει την ύπαρξη politics στο εργασιακό περιβάλλον. Ούτως ή άλλως υπάρχουν άπειρες βιβλιογραφικές αναφορές σχετικά με το θέμα στις οποίες μπορούμε να ανατρέξουμε για τη λήψη περισσότερων πληροφοριών. Το βέβαιο είναι ότι politics υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Η χρησιμότητα τους είναι στην κρίση του καθενός από εμάς.

Σε αυτό το πλαίσιο κατά την προσωπική μου άποψη όσοι επιδίδονται σε τέτοιου είδους παιχνίδια θα πρέπει να έχουν κατά νου τις παρακάτω τρεις προϋποθέσεις άσκησης πολιτικής:

1. Μακριά, πολύ μακριά για την ακρίβεια, από gossip  και παθητικούς politicians.
2. Εφαρμογή του κανόνα 70-30. Δηλαδή 30% πολιτική 70% παραγωγικότητα. Αντίστροφα μεγέθη θα οδηγήσουν σίγουρα στον εκμηδενισμό της παραγωγικότητας. 

3. Προσοχή στα χαρακτηριστικά των politics. Δεν είναι όλα αθώα!! 

Δημήτρης Τιμοθεάτος